فرهاد پیامبر مغموم

اینک وجدان بیدار،

ماورای این نکته ی مبهم بشری؛

                چگونگی تصمیم،

                در دو گانگی تعقل و عشق.            

                و اغلب مسلط بر این دو ،

                                   صدگان هوس.

عاشقانه ی افسانگان، فرهاد،

به کوه کنی شهره ی عامیان

و زهی سعی عبث در مسیر حرامیان.

چونان اسیر چشم ظاهر،که باطن،

نابینای دیدن حقایق،

چونان چریدن گوساله در دشت شقایق.

ایچنین تعلقات فانی را دیو باید بود،

و در برابر وز وز پری وش هوس غریو شاید.

دمی تیشه به دل زدنش،

شاید آغازی بود بر انزال،

                       و سر خاتمه ی نزول.

چو محمد به کوه ، خفتن سالیان.

لیک عوض تراشیدن روح و قربت جانان،

خلق بت شاهان،

سزای این چنین یادآوری عوامانه ایست.  

چه بسا پیامبری فرهاد،

یوسف وار اگرش از زلیخا توان گذشتن بود.

تکریم صداقت سالیانش شاید شیرین بود.

و شاید مرگ ،

پاداشی زود هنگام ،

پیش از تقاضای نفس واپسین،

و پس از اتمام سوره ی امید .