تولد

میلادی سرد ، 

و بلند ، از قماش یلدا.

من از اینگونه زاده شده ام.

تلخی بادامی زیر دندان مادر در شب یلدا ، 

و شوق زودگذر هندوانه ای سفید از پس ذهن پدر ... 

با اینهمه جاده پیش رو را پس و پیش ، به پیش آهنگی در آمده ام.

 و تحمل را آوازی چندین باره از سر خوانده ام.

که شاباش امشبم آری تنها امید است. 

تنها امید است که می ماند تا سحر ،  

و نقش فالگیر پیر را در بسترم بازی میکند .

چه خوش هم بستری از این مشتاقتر ،

که دالان ذهنم را تا صبح کف بینی می کند.

و تقاص نا امیدی های پیشین را نیم شب ،

بر پیکر عریانم خال کوب می کند. 

شب تاریک است و بس طولانی اما ،

تا صبح دو سه شمع دیگر برای روشنایی کافی است

و از صبح به یارای خورشید تا به شبی دیگر،

زمین را زیر رو خواهم کرد،

                              از برای یافتن حقیقت....   

 

پ.ن.: به مناسبت بیست و هفتمین سالگرد تولد