پای بر گرده امیال ،
تمرین طاقت و ارادت را گاه چنان بست نشسته ام،
که گویی سالهاست به فرقه صوفیانم.
ممارستی بر عدم نیاز به تمامی خواهش های روز مره.
گرسنگی را به زانو در آوردن ،
سر آغازی است بر رام کردن تمامی هوس های درونی.
و نه شاید ،
که باید این حقیقت را همگان در یابند،
پیش از آنکه خود را سخت در بند یابند.
محرکی درونی به پیش می راندم و می گوید:
"از این پس هر آنچه بخواهی از آن توست.
هرآنچه را ،جز آنچه را که نباید"
کاش در یابم آنچه را باید
و هر آنچه را نباید....