دو رباعی

از داغ و فراق روزگاران جستیم              از باده شیرین سخنان سر مستیم  

گرهر نفسی به تلخ کامی بگذشت            بگذار که بگذرد که ما بگذشتیم 

                                         *******  

عیدی است که انگارنه انگارعیداست        چون پیله بید بر نهالی بید است  

سخت است تحمل جدایی اما             افسانه ابر را سپس خورشید است  

پ.ن.: بعد از یکی دو ماه دوری با رباعی برگشتم ... سال نوتون مبارک